مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۷۴

ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای

از پرتو آن کمال آموخته‌ای

از جملهٔ اختران که افروخته‌ای

تو بیشتری که بیشتر سوخته‌ای