مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۴۳

ای شاخ گلی که از صبا می‌رنجی

ور زانکه گلی تو پس چرا می‌رنجی

آخر نه صبا مشاطهٔ گل باشد

این طرفه که از لطف خدا می‌رنجی