مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۳۸

ای دیده تو از گریه زبون می‌نشوی

ای دل تو این واقعه خون می‌نشوی

ای جان چو به لب رسیدی از قالب من

آخر بچه خوشدلی برون می‌نشوی