مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵۷۷

گر جمله برفتند نگارا تو مرو

ای مونس و غمگسار ما را تو مرو

پر می‌کن و می‌ده و همی خند چو قند

ای ساقی خوب عالم‌آرا، تو مرو