مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۶۲

عشق از بنه بی‌بنست و بحریست عظیم

دریای معلق است و اسرار قدیم

جانها همه غرقه‌اند در بحر مقیم

یک قطره از او امید و باقی همه بیم