مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۸۲

آنکس که ترا دید و نخندید چو گل

از جان و خرد تهیست مانند دهل

گبر ابدی باشد کو شاد نشد

از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل