مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۶۲

در فقر فقیر باش و در صفوت صاف

با فقر و صفا درآ تو در کار مصاف

گر خصم تو صد تیغ برآرد ز غلاف

چون هیچ نبیند نزند زخم گزاف