مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۰۴

گه باده لقب نهادم و گه جامش

گاهی زر پخته گاه سیم خامش

گه دانه و گاه صید و گاهی دامش

این جمله چراست تا نگویم نامش