مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۵۳

هر موی زلف او یکی جان دارد

ما را چو سر زلف پریشان دارد

دانی که مرا غم فراوان از چیست

زانست که او ناز فراوان دارد