مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۳۲

سرهای درختان گل تر می‌چینند

و اندر دل خود کان گهر می‌بینند

چون بر سر پایند که با بی‌برگی

نومید نگردند و ز پا می‌شینند