مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۶۰

ای قوم که برتر از مه و مهتابید

از هستی آب و گل چرا میتابید

ای اهل خرابات که در غرقابید

خیزید که روز و شب چرا در خوابید