مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۵۲

ای دل این ره به قیل و قالت ندهند

جز بر در نیستی وصالت ندهند

وانگاه در آن هوا که مرغان ویند

تا با پر و بالی پر و بالت ندهند