مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۸۷

آن کان نبات و تنگ شکر نامد

وان آب حیات بحر گوهر نامد

گفتم بروم به عشوه دمها دهمش

چون راست بدیدمش دمم برنامد