مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۳۷

هرچند فراق پشت امید شکست

هرچند جفا دو دست آمال ببست

نومید نمی‌شود دل عاشق مست

مردم برسد به هر چه همت دربست