مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲۰

من کوهم و قال من صدای یار است

من نقشم و نقشبندم آن دلدار است

چون قفل که در بانگ درآمد ز کلید

می‌پنداری که گفت من گفتار است