مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰۱

لطف تو جهانی و قرانی افراشت

وین تعبیه‌های خود به چیزی ننگاشت

یک قطره از آن آب در این بحر چکید

یگدانه ز انبار در این صحرا کاشت