مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۶۲

عشق تو چنین حکیم و استاد چراست

مهر تو چنین لطیف بنیاد چراست

بر عشق چرا سوزم اگر او خوش نیست

ور عشق خوش است این همه فریاد چراست