مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۲۰

دستت دو و پایت دو و چشمت دو رواست

اما دل و معشوق دو باشند خطاست

معشوق بهانه است و معبود خداست

هرکس که دو پنداشت جهود و ترساست