مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۱۲

در کوی غم تو صبر بی‌فرمانست

در دیده ز اشک پرتو حرمانست

دل را ز تو دردهای بی‌درمانست

با این همه راضیم سخن در جانست