مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۷۱

توبه که دل خویش چو آهن کرده است

در کشتن بنده چشم روشن کرده است

چون زلف تو هرچند شکن در شکنم

با توبه همان کنم که با من کرده است