مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۶۲

تا در دل من صورت آن رشک پریست

دلشاد چو من در همهٔ عالم کیست

والله که به جز شاد نمی‌دانم زیست

غم می‌شنوم ولی نمی‌دانم چیست