مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۷

با هستی و نیستیم بیگانگی است

وز هر دو بریدیم نه مردانگی است

گر من ز عجایبی که در دل دارم

دیوانه نمی‌شوم ز دیوانگی است