مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۲۶

باران به سر گرم دلی بر میریخت

بسیار چو ریخت، جست در خانه گریخت

پر میزد خوش بطی که آن بر من ریز

کاین جان مرا خدای از آب انگیخت