اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۶

ای خاک تو آب سبزه زار صافی

تابوت تو سرو جویبار صافی

تا عمر مراغه بود هرگز ننشاند

مانند تو سرو در کنار صافی