انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۹۲

دوش ارنه وقارت به زمین پیوستی

فریاد و دعایت به زمین کی بستی

ور حلم تو بر دامن او ننشستی

از زلزله سقف آسمان بشکستی