انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۵۷

چون بندگی شهت نمی‌آید خوش

با ملک چو آب و دولت چون آتش

برخیز و بسیج آن جهان کن خوش خوش

اینجا علف گلخن دوزخ بمکش