انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۱۰

بس راه که پای همتم پیماید

تا مشکل یک راز فلک بگشاید

بس روز سیه که از غلط پیش آید

تا از شب شک صبح یقینی زاید