انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۶

گردون چو نشست و خاست تو می‌بیند

با خلق همان شیوه چرا نگزیند

چون بنشینی باد سخا برخیزد

چون برخیزی گرد ستم بنشیند