انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۸

صد پرده شبی فلک ز من بردارد

تا روز چو شب زپرده بیرون آرد

از دست شب و روز به شب بگریزد

هر کس که چو روز من شبی بگذارد