انوری » دیوان اشعار » مقطعات » شمارهٔ ۴۰۲

پارگکی کاه و نبیذم فرست

رنج دل شاعر سلطان بکاه

شکر چو شکر کنم از بهر می

منت چون کوه بدارم ز کاه