سعدی » مواعظ » قطعات » شمارهٔ ۱۲۶

ای غرّه به رحمت خداوند

در رحمتِ او، کسی چه گوید؟

هرچند مؤثّر است باران

تا دانه نَیَفکَنی، نَرویَد