خاقانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۶۶

شکر انعام پادشا گفتن

نتوان کان ورای غایت‌هاست

راه شکرش به پای هرکس نیست

که حدش زان سوی نهایت‌هاست

گرچه انعام او مرا شکر است

شکر او را ز من شکایت‌هاست