سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۷۹

شد دیدهٔ من سپید از وعدت

آخر چو نکو نکو نگه کردی

آخر بر مرثیهٔ پدر ما را

همچون ز بر درش سیه کردی