سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۵۲
هر که چون کاغذ و قلم باشد
دو زبان و دو روی گاه سخن
همچو کاغذ سیاه کن رویش
چون قلم گردنش به تیغ بزن