امیرخسرو دهلوی » دیوان اشعار » مثنویات » شمارهٔ ۳۴ - صفت مسجد جامع

مسجد جامع که ز فیض اله

زمزمهٔ خطبهٔ او تا به ماه

آمده دردی زسپهر کبود

فیض ز یک خواندن قرآن فرود

غلغل تسبیح بگنبد درون

رفته زنه گنبد بالا برون