عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲

هر چند بهشت صد کرامت دارد

مرغ و می و حور سرو قامت دارد

ساقی بده این بادهٔ گلرنگ به نقد

کان نسیهٔ او سر به قیامت دارد