عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷

امشب من و چنگیی و معشوقهٔ چست

بودیم به عیش و عهد کردیم درست

ساقی ز بلور ناب بر روی زمین

میکشت عقیق و لؤلؤتر میرست