شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۸

لطف ازلی، نیکی هر بد خواهد

هر گمره را روی به مقصد خواهد

گر جرم تو بی‌عد است، نومید مشو

لطف بی‌حد گناه بی‌عد خواهد