شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳

در مزرع طاعتم، گیاهی بنماند

دردست به جز ناله و آهی بنماند

تا خرمن عمر بود، در خواب بدم

بیدار کنون شدم که کاهی بنماند