عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۴

ای لطف تو دستگیر هر رسوایی

وی عفو تو پرده‌پوش هر خود رایی

بخشای بدان بنده، که اندر همه عمر

جز درگه تو دگر ندارد جایی