عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۹

هر لحظه ز چهره آتشی افروزی

تا جان من سوخته‌دل را سوزی

چون دوست نداری تو بدآموزان را

ای نیک، تو این بد ز که می‌آموزی؟