عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴

آخر بدمد صبح امید از شب من

آخر نه به جایی برسد یارب من؟

یا در پایت فگند بینم سر خویش

یا بر لب تو نهاده بینم لب من