عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۰

پیوسته صبور و رنج‌کش می‌باشم

وندر پی عاشقان ترش می‌باشم

دل در دو جهان هیچ نخواهم بستن

با آنکه مرا خوش است خوش می‌باشم