عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۹

بگذار، اگر چه رندم و اوباشم

تا خاک سر کوی تو بر سر پاشم

بگذار، که بگذرم به کویت نفسی

در عمر مگر یک نفسی خوش باشم