عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۶

یاری که نکو بخشد و بد بخشاید

گر ناز کند و گر نوازد شاید

روی تو نکوست، من بدانم خوشدل

کز روی نکو به جز نکویی ناید