انوری » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۰

یار با هرکسی سری دارد

سر به پیوند من فرو نارد

این چنین شرط دوستی باشد

که بخواند به لطف و بگذارد

دل و جانم به لابه بستاند

پس به دست فراق بسپارد

ناز بسیار می‌کند لیکن

نیک بنگر که جای آن دارد

جان همی خواهد و کرا نکند

که به جانی ز من بیازارد