خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۱۴

یک نیمه ز عمر شد به هر تیماری

تا داد فلک به آخرم دلداری

بر من فلکا تو را چه منت؟ باری

تا عمر به نستدی ندادی یاری