خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۰۵

گفتم پس از آن روز وصال ای دلخواه

شب‌های فراقت چه دراز آمد آه

گفتا شب را در این درازی چه گناه

شب روز وصال است که گردیده سیاه