خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۲۷

مهر تو برون آستان اندازم

خاک از ستمت بر آسمان اندازم

بشکافم سینه و برون آرم دل

تا مهر تو در پیش سگان اندازم