خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۲

خاکی دل من به آتش آگنده مدار

آبم مبر و چو خاکم افکنده مدار

چون کار من از بخت فراهم نکنی

در محنت و غم مرا پراکنده مدار